In onze westerse cultuur worden maar twee bronnen van kennis erkend: het empirisch onderzoek en het rationele denken. Steeds zijn er echter stromingen geweest die gewezen hebben op een lege plek daartussenin, de plek waar de verbeelding thuis hoort! In de officiële zienswijze komt zich-iets-verbeelden echter neer op zich-iets-inbeelden. Dat laat men liever aan de dichters over. Dat er een authentieke psychische werkelijkheid bestaat die noch empirisch, noch rationeel is en dat die er qua zingeving ook nog het meest toe doet, is voor velen onvoorstelbaar.

In het verbeeldend bewustzijn ontstaat er een ruimte waarin de mens speelt, rituelen uitvoert, zich illusies vormt, droomt en gevoelig is voor het paradoxale karakter van het leven. Vanuit onze verbeelding krijgt de werkelijkheid een symbolische betekenis: een derde betekenis naast een empirische of een rationele. De moderne mens heeft een grote behoefte aan dat symbolisch bewustzijn.